Apocalyps in Chaumard
Alweer zo'n stralende dag in Chaumard. Aanvankelijk dan...
Uw webmaster zag eens hagelstenen vallen. Oh, als eieren zo groot! Ja, dat was me wat in het doorgaans zonovergoten Chaumard. De vier ruiters van de Apocalyps deden de Morvan even aan...
Het begon allemaal zo mooi, de 21’ste augustus in Chaumard. Lekker gewandeld met zoon en honden, lekker gegeten in Planchez, lekker gewerkt voor Computer Idee en sowieso lekker weertje met andermaal 30 graden Celsius en hoger. Met aan het einde van de middag een lekker BBQ’tje in het verschiet bij Guy in de bocht naar l’Huis Bernard. Wel een beetje stiekem naar toe gereden, want we willen natuurlijk geen bonje met Ron in France die ons mogelijk (lees: met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) zou willen betichten van ‘foute vrienden’… Waarbij ter verdediging aangevoerd dat (1) Guy over een zwembad beschikt, dat (2) het Lac de Panneciere leeg staat en dat (3) zoon Erik-Jo zo heel erg van zwemmen houdt. Dus wat doe je dan als vader? Juist, BBQ’en bij Guy! Aanvankelijk was het helemaal fantastisch met het zwembad geweldig op temperatuur. De door ons meegevoerde Jupilers en borrelnoten waren snel soldaat gemaakt, waarna de brand in de BBQ ging. Uit de keuken kwam al het eerste hapje door en toen ging het mis. Een stevig windje stak de kop op, wat voor mij reden was om even snel naar huis te tuffen. Parasols neergeklapt en ramen dichtgedaan.
Toen terug naar Guy… En dat was geen sinecure, want het stevige windje was inmiddels een razende storm geworden en wat eerst leek op regen veranderde in een hagelbui met hagelstenen ter grootte van kokosnoten! Met gevaar voor eigen leven overbrugde ik de 20 meter van de Clio naar Guy’s veilige woonkamer. Daar aangekomen was er alvast geïmproviseerd met een fraai entree van gerookte en rauwe zalm tot gevolg. En mag ik Guy’s zelfgemaakte – naar oud Belgisch recept – notenmosterd noemen? Daarna mooie spareribs in een zeer speciale marinade. Erik-Jo zelden zó lekker zien eten! Maar wacht… Een telefoontje? Guy heeft enkele huisjes in beheer in de buurt van Ouroux-en-Morvan. Een van de huisjes was door het noodweer veranderd in een bouwval; ramen stuk, dak eraf, waterleiding gesprongen, beerput uit de grond gekomen, enzovoort. Ook twee nagelnieuwe auto’s aan puin gehageld. Het was intussen opgehouden met hagelen en het dappere zonnetje liet zich weer voorzichtig zien. Dus Guy op de motor naar de inmiddels zwaar getraumatiseerde huurders toe. En toen… Toen vond de al genoemde hagelbui zichzelf weer helemaal opnieuw uit. Met als gevolg de moeder van al het noodweer dat u zich maar kunt verzinnen. Apocalyptisch! Daarmee vergeleken was de eerdere hagelbui slechts lichte oefenstof! Van de arme Guy is nooit meer iets vernomen en toen even later de stroom en de telefoon wegvielen hebben we een zeer angstig uurtje meegemaakt.
In het bijna pikkedonker wilden we aanvankelijk meteen terug naar het centrum van Chaumard, naar ons eigen huis. Maar nee, dat konden we niet maken. Eenzaam en alleen op het bijna-topje van Quatre Vents zat Tom Jansen in z’n Hans-en-Grietje-huisje. De Family of all Seasons ging daarom (tegen veel beter weten in) met de Clio omhoog. Naar Tom. Zou hij nog in leven zijn? Langs diepe gaten in het wegdek, langs omgevallen bomen, langs een stukgeslagen vissersboot, langs een gedeelte van de stuwdam, langs het terrasmeubilair van de Bon Accueil, langs van alles en nog wat… En de dappere Clio maar zwoegen onder het onrecht dat we haar moesten aandoen. Na een helse rit kwamen we uiteindelijk bij Tom aan. Binnen brandde slechts een kaarsje. Eerst de deur vrijmaken van puin en toen een klop. Wat gestommel in het huisje. En toen een aangeslagen maar duidelijk opgeluchte Tom. Hij realiseerde zich dat er – behalve hemzelf – ook nog andere overlevenden waren. Maakte ik dat ook eens mee: “Iemand die het leuk vond dat ik spontaan langskwam!” Gelukkig was Tom’s wijnkelder nog helemaal intact en dus samen op zoek naar een mooi flesje om het leven te vieren. En zo geschiedde…
